Pomysł ten nie był oderwany od rzeczywistości. Planowaliśmy m.in. zorganizowanie kursu na przewodników sudeckich. Do zebrania założycielskiego ostatecznie doszło w dniu 28 stycznia 1989 r. Mieliśmy wtedy w Poznaniu również jedną koleżankę i kilku kolegów - byłych mieszkańców Dolnego Śląska, którzy mieli aktualne wówczas uprawnienia przewodnika sudeckiego i zdecydowali przyłączyć się do Sekcji. Część z nich została przewodnikami po Poznaniu i Wielkopolsce. Nikt z nich nie był wyśmiewany na wycieczkach szkoleniowych, ani też podczas egzaminów. Nie szydzono z ich wiadomości ani też miejsca pochodzenia.
Niektóre osoby z grupy inicjatywnej starały się już wcześniej uzyskać uprawnienia przewodnika sudeckiego w ośrodkach przewodnictwa znajdujących się na terenie Dolnego Śląska. Niestety, tam od samego początku rzucano im przysłowiowe "kłody" pod nogi.
Fragment odręcznego pisma jednego z działaczy komisji przewodników
sudeckich podtrzymującego odmowę przyjęcia na kurs przewodnicki
Sztuką samą w sobie było dowiedzieć się cokolwiek o terminie rozpoczęcia kursu przewodnickiego, a co dopiero zostać zakwalifikowanym na taki kurs. Wielu z nich zniechęconych zrezygnowało. Co się tyczy mnie, w końcu razem z kilkuosobową grupą przebrnąłem przez kurs, wycieczki szkoleniowe, spełniłem wiele innych wymogów, m.in. musiałem poprowadzić wycieczki stażowe, i ostatecznie dopuszczono mnie do egzaminu praktycznego.
Zdanie egzaminu na przewodnika sudeckiego graniczyło jednak z cudem. Przebieg pamiętnego egzaminu, to atmosfera zastraszenia, wożenie kursantów autokarem z dala od gór, niedopuszczanie do wypowiedzi na temat gór po trasie, a później "gnąco - łamiące" pytania w Lwówku Śląskim - miasteczku położonym na wysokości niewiele ponad 200 m n.p.m. i mało atrakcyjnym dla przeciętnej wycieczki. Kuriozalne było podsumowanie egzaminu przez przewodniczącego Komisji Egzaminacyjnej, który na tej podstawie stwierdził, że takie a takie osoby nie znają gór i nie mogą zostać przewodnikami sudeckimi...
Na ponad 40 osób zdało tylko 5. Przewodniczący Komisji kazał wierzyć nam, że pozostałe osoby nie uczyły się, że chodziły na kurs, traciły czas, wydawały pieniądze i przyszły nie przygotowane na egzamin??? Takie wyniki egzaminów tylko źle świadczyły o wykładowcach z kursu, bo skoro niczego nie potrafili nauczyć kandydatów na przewodników, to po co to robili? "Nie można być sędzią we własnej sprawie", tak brzmi znana sentencja rzymska. A panowie z Dolnośląskiej Komisji Przewodnickiej egzaminowali swoich przyszłych konkurentów, więc czy mogli to robić rzetelnie? Oj tak, robili to bardzo skrupulatnie, na tyle, że nikt spoza układu przewodnikiem nie został.
Egzaminatorzy potraktowali mnie i innych kursantów, poświęcających swój bezcenny czas i pieniądze - jak smarkaczy. Osoby te na kurs przyjeżdżały dobrowolnie i z wewnętrznej potrzeby. Posiadały wytarczający zasób wiedzy teoretycznej i praktycznej - sprawdziłem to w rozmowie z kursantami. Ludzie ci nie mieli zamiaru "wyjadać chleba" pełnodyspozycyjnym przewodnikom. Nigdy nie zamierzali być wybitnymi naukowcami z kilku dziedzin wiedzy na raz, zawsze pozostaną "encyklopedystami" - to uczestnikom potencjalnych wycieczek w zupełności wystarcza.
Wspomnianą Sekcję działacze z dolnośląskiej (wówczas międzywojewódzkiej) Komisji Przewodnickiej określili jako "samozwańczą". Jako Wielkopolanie mamy nadal moralne prawo do posiadania takiej sekcji, gdyż od przynajmniej 200 lat Sudety są naturalnym kierunkiem podróży Wielkopolan, czy to w celu wypoczynkowym, czy leczenia w uzdrowiskach. Odsyłam w tym miejscu do książki Ryszarda Kincla "Sarmaci na Śnieżce". To u nas drukowano pierwsze polskie przewodniki po Sudetach, a gazety codzienne opisywały sudeckie kurorty i ich okolice. Więcej => http://www.ksp.lanet.wroc.net/wielkopolanie.htm
Prawdziwy przewodnik sudecki niekoniecznie musi mieć w dowodzie osobistym zameldowanie w Kłodzku, Jeleniej Górze czy Wrocławiu. Studenckie Koła Przewodników Beskidzkich istnieją m.in. w Warszawie, Łodzi, Lublinie, oraz w dużej ilości w na Górnym Śląsku i w Małopolsce i nikomu to nie przeszkadza. Kół sudeckich poza Dolnym Śląskiem nie ma nigdzie, nawet w stosunkowo bliskich ośrodkach akademickich jak Gorzów Wielkopolski, Opole, Poznań, Zielona Góra i inne. Jedyne słuszne Studenckie Koło Przewodników Sudeckich mieści się we Wrocławiu. Co ciekawe, część członków wrocławskiego SKPS - to osoby nie posiadające żadnych uprawnień. Okazuje, że ten sam argument, który wykorzystano przeciwko poznańskiej inicjatywie, dziwnym trafem w ich sytuacji nie stanowi żadnej przeszkody. Więcej =>
http://www.ksp.lanet.wroc.net/glos.htm
Niestety, wobec grupy inicjatywnej Sekcji Przewodników Sudeckich w Poznaniu wytoczono najcięższe działa i skierowano bardzo ostry protest Dolnośląskiej Komisji Przewodnickiej PTTK. Na spotkaniu w ówczesnym Zarządzie Wojewódzkim PTTK w Poznaniu w kwietniu 1989 r. prezes Oddziału PTTK Winogrady-Piątkowo otrzymał polecenie rozwiązania "samozwańców", ponieważ - jak nam zarzucono - członkami takiej sekcji nie mogą być osoby bez formalnych państwowych uprawnień przewodnickich. Więcej => http://www.ksp.lanet.wroc.net/pismo.htm
Wielkopolanie jednak radzili sobie w przeszłości z trudnościami tworzonymi przez pruskiego zaborcę (pamiętny wóz Drzymały), to i my sobie też poradziliśmy. Sekcja Przewodników Sudeckich została przemianowana na Klub Sudecki PTTK w Poznaniu. Więcej => http://www.ksp.lanet.wroc.net/klub.htm
Historyczna pieczątka ozdobna Sekcji Przewodników Sudeckich w Poznaniu
Pod zmienioną nazwą dalej prowadziliśmy swoją działalność gromadząc materiały krajoznawcze i organizując wycieczki mające na celu propagowanie Sudetów ze szczególnym naciskiem na historyczne związki Wielkopolan z Sudetami. Więcej => http://www.ksp.lanet.wroc.net/przewodn.htm
Przeprowadziiśmy na temat owych związków szereg prelekcji z przeźroczami, koledzy z Klubu Sudeckiego podejmowali wiele cennych inicjatyw. Niektórym Wielkopolanom związanym z Sudetami wystawiliśmy swego rodzaju "pomniki". Staraniem Klubu taki "pomnik" otrzymał w 1991 roku dr Aleksander Ostrowicz w postaci reprintu jego przewodnika po Lądku, wydanego w Poznaniu w 1881 roku (w 110 rocznicę edycji).
Strona tytułowa unikatowego przewodnika po Lądku,
wydanego w 1881 r. w Poznaniu
W tym roku mija 20 lat od powstania grupy inicjatywnej, która utworzyła Sekcję Przewodników Sudeckich w Poznaniu przemianowaną później na Klub Sudecki. Czy może dzisiejsze czasy są korzystniejsze dla reaktywowania Sekcji? Niestety, uległ likwidacji Oddział PTTK Winogrady-Piątkowo, w którego strukturach zaistniała Sekcja, przez co Klub nabrał charakteru grupy nieformalnej. Nieliczni członkowie byłego Oddziału przeszli do Oddziału Poznańskiego PTTK, większość osób uczestniczących w działalności klubowej de facto nie przynależy do PTTK (nie płacą składek), niektórzy zmarli, a w grudniu 2003 roku Klub został ostatecznie zarejestrowany jako odrębne stowarzyszenie. W międzyczasie nadmiernie zbiurokratyzowano i do reszty zmonopolizowano przewodnictwo turystyczne w Polsce, zaostrzono przepisy okołoturystyczne... Dziś już nie sposób zabrać się za to wszystko od początku.
Odznaka klubowa z okazji mijającego
w 2007 r. jubileuszu XX lecia
